Onlangs mocht ik met mijn paard een demo geven op een horsemanship opendeurdag. Langs de ene kant droom ik er al langer van om demo’s te geven, maar aan de andere kant was dit onverwacht. Ging ik dit wel durven, tussen al die ervaren instructeurs? Zoals de meesten weten, ga ik graag de uitdaging aan met mijn eigen comfortzone. Ik heb gekozen om mee te doen! Dan begint je brein natuurlijk excuses te verzinnen (geen tijd, te ver, te koud, je bent er niet klaar voor, enzovoort). Bijna was mijn brein erin geslaagd om me te overtuigen om mijn deelname te annuleren. Ik kreeg echter de juiste bevestigingen om het net wel te doen. Dus ik ben ervoor gegaan.

Dan begint het pas… Wat zou ik laten zien? Van de afsluiter was ik meteen zeker, maar hoe zou ik starten? Pas enkele dagen voordien had ik een plan, maar door de weersomstandigheden kon ik bijna niet trainen. Dat maakte het nog wel spannender en ik moest vertrouwen op wat mijn paard en ik al kunnen. Toch zou ik gaan en er het beste van maken.

Op de dag zelf verliep alles vlot. Ik was goed op tijd, mijn paard zag er netjes uit en ik kon mijn tijd nemen om nog even ter plaatse met mijn paard op te warmen. De opwarming voelde goed en ik was enthousiast om mijn plan te mogen tonen aan de toeschouwers. We gingen naar de piste om geduldig onze beurt af te wachten. Over het algemeen ben ik meestal heel kalm, maar het begon toch te kriebelen. Gezonde spanning, maar uiteindelijk was het onze eerste “echte” demo.

Hoewel we samen al heel vaak op die locatie geweest zijn voor cursussen, voelde het deze keer heel anders. Ook mijn paard voelde dat het anders was en hij deed niet helemaal wat ik van hem verwachtte. Ik had mezelf vooraf al gerustgesteld: de toeschouwers weten toch niet wat ik wil tonen, dus ik kan mijn plan steeds aanpassen. Dat was exact wat ik toen deed, doen wat nodig is om mijn paard rust te brengen. Voor hem (lees: ons) is dat: veel bewegen! Het ging steeds beter, maar toch had ik het gevoel dat het niet goed was. De gedachte die overheerste was: “Je bent de opendeurdagen aan het verpesten”. Toch bleef ik kalm en maakte ik er het beste van. Ik liet zien wat ik onder de omstandigheden kon tonen met mijn paard. Na enkele minuten voelde ik verandering. Klaar voor de finale! Vanaf dat moment ontspanden we beiden volledig,  zelfs mensen die ons goed kennen, bevestigden dat nadien. We mochten gaan doen wat we het liefste doen: een spectaculaire sprong tonen. Een leuk applaus bevestigde dat het publiek genoot.

Meteen na de demo kreeg ik complimenten en felicitaties. Heel eerlijk: ik stond versteld. Ik was enorm blij met het einde, maar ik was zelf niet tevreden over het eerste deel. Wijze woorden van mijn instructeur: “Ik weet dat je een ander plan had, maar de toeschouwers weten of zien dat niet. Wat je liet zien, was leuk”. Uiteindelijk ging ik met een goed gevoel naar huis. Ik was weer te streng voor mezelf… Hoe zit het met jou?

Ben je soms ook te streng voor jezelf?