Onlangs zat ik op het perron te wachten op de trein naar huis. De trein had vertraging en ik was even op een bankje gaan zitten. Er kwam een duif aangewandeld, die vlak naast mij kruimels van de grond oppikte. Heel gefascineerd keek ik naar de vogel. Ik volgde elke beweging van de duif. Hij was heel geconcentreerd op elke kruimel. Met hetzelfde ritme, pikte hij telkens de kruimels op. Meteen daarna ging hij op zijn volgende doel (kruimel) af, alsof hij er een radar voor heeft. Heel snel waren alle kruimels netjes opgepikt en de duif vervolgde zijn jacht op meer kruimels. Prachtig om te zien.
Terwijl ik gefascineerd keek naar het tafereel, besefte ik dat die duif (en dieren in het algemeen) helemaal in het “nu” leven. Ze maken zich geen zorgen wat er daarnet is geweest of wat er dadelijk komt. De duif is enkel geconcentreerd op de kruimel die hij op dat moment voor zich heeft. Als die op is, dan gaat hij weer door naar de volgende. Hoe simpel zou ons leven zijn als we de kunst hebben om ook in het “nu” te leven, net als die duif…
Nochtans hebben we dat ooit allemaal gedaan. Als kind leefden we ook helemaal in het moment. We leefden helemaal in het moment en gingen helemaal op in wat er op dat ogenblik gebeurde. We gaven ons helemaal over aan de stroom van het leven. Ik vraag me af wanneer we dat mooie instinct zijn verloren…
Waarschijnlijk is dat moment er gekomen in onze puberteit. We krijgen meer verantwoordelijkheid (zoals zelfstandiger studeren) en leren om onze eigen keuzes te maken. Geen makkelijke opdracht als we ook lichamelijk en emotioneel aan het veranderen zijn! Volgens mij verliezen we daar grotendeels ons talent om in het moment te leven. Hoeveel jongeren maken zich al zorgen? Soms voor kleine dingen, zoals welke kleren ze gaan dragen op hun avondje uit, vaak al dagen op voorhand. We verliezen de kunst om het leven op ons af te laten komen en ons te laten verrassen door alle mooie dingen die op ons pad komen. Of we vergeten hoe we van elk moment kunnen genieten, omdat we ons al zorgen maken voor iets dat misschien binnen enkele dagen kan gebeuren. Waarom doen we onszelf dit aan?
Het leven is zo eenvoudig als we ons kunnen concentreren op wat we nu doen. Als we dat elk moment kunnen, leven we intenser. Alles gaat ook vlotter, want we leggen onze focus enkel op wat we dat moment doen. Het gaat sneller en beter. Hoe mooi zou het zijn om dat op elk moment te kunnen?
Gelukkig kunnen we dat ook voor een stukje oefenen. De eerste stap is bewust zijn dat onze gedachten afdwalen. Als je dat beseft, kan je jezelf weer richten op dat waar je mee bezig bent. Zeg tegen jezelf: “Eerst dit afwerken en dan pas aan het volgende denken”. Het vraagt wat oefening, maar het is een eerste stap in de goede richting. Zullen we hier alvast mee beginnen?
